Trzy lata temu, w wakacje, przeczytałam "Władcę Pierścieni" i od tego czasu nie miałam kontaktu z dziełami Tolkiena. Po tak długiej przerwie trudno było mi na nowo oswoić się z unikalnym stylem tego pisarza. Gdy już przedarłam się przez kilka pierwszych stron lektura stała się czystą przyjemnością.
Wydarzenia dzieją się tysiąc lat przed powołaniem Drużyny Pierścienia. Historia opowiada losy rodu Húrina, nad którym wisi przekleństwo. Są to lata pełne smutku i cierpienia. Młody Túrin, syn Húrina, tuła się po całym świecie, co rusz zmieniając swe imię, by oszukać los. Gdy poznaje piękną kobietę i bierze ją za żonę, wydaje się, jakby fatum przeszło obok a szczęściu mężczyzny nic już nie może zagrozić. Jakże mylne są to wnioski. Nie można, bowiem, uciec przed przeznaczeniem.
Ta smutna opowieść uczy prawdy życiowej w myśl powiedzenia "Co komu pisane, to go nie minie". I ja również utwierdziłam się w przekonaniu, że każdy człowiek ma zapisane życie w niewidzialnej księdze z własnym nazwiskiem na okładce.
6/10
To prawda, że ciężko "wbić" się tak po prostu w styl Tolkiena, jeśli miało się od niego dłuższą przerwę, ale później już żyje się w jego świecie.
OdpowiedzUsuńDlatego przyszło mi tak do głowy: czy mogłoby pozytywnie wpłynąć na Twoją ocenę przeczytanie "Dzieci Húrina" dla odmiany prosto po "Silmarillionie"?
Wiadomo, że to smutniejsza jedna historia, a tam jest kilka i jednak bardziej optymistycznych, ale jednak Tolkien czytany razem ma większą moc moim zdaniem ;)
Pozdrawiam ;)
LolaInThe Black
Wiesz, też się nad tym zastanawiałam dając w recenzji "Silmarillionu" odnośnik do "Dzieci Húrina". Chyba dałabym wyższą ocenę, bo w kontekście "Silmarillionu" ta opowieść nabiera innego znaczenia i większej wartości.
UsuńMasz rację, im dalej brnie się w Tolkiena tym bardziej można się nim zachwycać. "Dzieci..." przeczytałam po długiej przerwie, w dodatku na szybko...
Ech, no i muszę przeczytać jeszcze raz! :D